Bord voor de kop - Commissie MIE over de Traverse

Door: Adriaan Dolk

Op woensdag 19 juni jl. kwam de commissie MIE in het Provinciehuis te Arnhem bijeen om de reacties te bespreken die op de hoorzitting van 3 juni door de inwoners  van Dieren waren gegeven op de Zienswijzennota Traverse.

Op die avond. maakten in Theothorne meer dan 20 insprekers van de gelegenheid gebruik om te reageren op deze nota, waarin meer dan 100 zienswijzen van burgers waren opgenomen.  

Zij spraken op 3 juni tegen de commissie MIE en de leden van die commissie hebben het project Traverse Dieren in hun portefeuille. Zij zijn gekozen als statenlid tijdens de laatste provinciale verkiezingen in maart 2011. In 2015 mag u opnieuw kiezen.

Statenleden dienen het bestuur van de provincie – Gedeputeerde Staten – te controleren op haar handelen. Is er iets onduidelijk dan moeten zij daar vragen over te stellen, want zij zijn gekozen door u en mij en worden geacht onze belangen – het belang van de burger -   te behartigen. De burger te beschermen tegen manipulaties en onwaarheden, waarmee een bestuur haar zin door wil drijven. Het zogenaamd daadkrachtige  concept van het huidige bestuur: “We moeten nu doorpakken, want het heeft al veel te lang geduurd” wordt gebruikt teneinde discussie te vermijden over de onzuivere argumenten om het project in uitvoering te nemen. 

De woningen aan de Burgemeester Willemsestraat en de ontsluiting van het bedrijventerrein aan de Rinaldostraat waren de onderwerpen waar de meeste commissieleden aandacht aan gaven. De wegverlegging van de N348 kwam wat minder goed uit de verf, beter gezegd: de door verschillende insprekers op 3 juni geuite kritiek werd totaal genegeerd. De CDA vond dat door de wegverlegging het landgoed Hof te Dieren een forse kwaliteitsimpuls kreeg. De SP was niet echt gelukkig met de wegverlegging, “maar laat nu maar zitten”. De PVV echter – als uitzondering - stelde zich uiterst kritisch op tegen het plan. Dit statenlid vroeg zich af waarom het plan Traverse zo ingewikkeld en dus kostbaar moest en stelde ook dat de wegverlegging geen eis was van het Rijk, maar dat de provincie zelf die voorwaarde had gesteld. Bovendien pleitte hij voor parkeermogelijkheden aan beide zijden van het station. De overige partijen vonden de wegverlegging prima. Weliswaar met enige onbelangrijke kanttekeningen - want de schijn van een kritische houding moest worden opgehouden - maar spraken vervolgens hun blijdschap uit dat het project nu eindelijk in uitvoering kon worden genomen. 

Gedeputeerde Bieze ging in haar antwoord uitgebreid in op de woningen aan de Willemsestraat en op de ontsluiting van het bedrijventerrein. U raadt het al; zij was streng en rechtvaardig – zij kon geen precedenten in Gelderland toestaan. Er waren ook andere huiseigenaren in Gelderland die een stukje van hun tuin moesten afstaan voor de aanleg van een fietspad. Heel zuur voor die mensen, maar niet iedereen kon tevreden worden gesteld. De parkeergarage was niet haar zorg, dat moest de gemeente maar oplossen. Over de  wegverlegging was zij in twee zinnen uitgepraat. Die discussie was al zo vaak gevoerd en de statenleden hebben zelf voor de bundeling gekozen. Dus wat moest zij daar verder over zeggen?

Wat heerlijk eenvoudig is het toch het politieke bedrijf voor een gedeputeerde. En met welk bord voor hun kop denken de meeste statenleden oprecht dat zij opkomen voor de belangen van hun kiezers.

  

Adriaan Dolk, Dieren